នៅពេលយើងអង្គុយសមាធិយើងចង់អោយចិត្តស្ងប់ តែវាមិនព្រមស្ងប់ទេ។ ហេតុនេះមកពីអ្វី? មកពីយើងមិនចង់គិតទេតែយើងបែរជារឹតតែគិត ព្រោះឲ្យតែមានចង់គឺចិត្តកក្រើកខ្លាំងហើយ មួយទៀតមកពីយើងចេះមើលអារម្មណ៍ហើយ ទើបឃើញអារម្មណ៍រាយមាយទៅបាន ។ អង្គុយសមាធិបែរជាដូចមនុស្សម្នាក់អង្គុយលើសំបុកស្រមោច: កាន់តែបោសស្រមោច ស្រមោចកាន់តែខាំ ! បើសំងំស្ងៀមអាចមិនអីទៅវិញ ។ នៅពេលចិត្តព្រមប្រគល់រូបកាយឲ្យពិភពលោក សូម្បីតែអង្គុយដោយបិទភ្នែក អ្វីដែលយើងឃើញគឺពិភពលោកដែលស្ងប់ស្ងៀម ។ ភាពរីករាយ ទុក្ខព្រួយ ការថប់បារម្ភ ការភ័ន្តច្រឡំ អ្វីៗកើតឡើងហើយរលត់ទៅ កើតឡើងហើយរលត់ទៅ គឺតែប៉ុណ្ណឹង ! ពេលនោះយើងចាប់ផ្តើមបានស្គាល់ព្រះធម៌សន្សឹមៗហើយ ។ ប្រសិនបើពួកគេមានអារម្មណ៍ពេញចិត្តពួកគេគ្រាន់តែធ្វើតាមការពេញចិត្តនោះទៅ​ បើគេមានអារម្មណ៍មិនពេញចិត្ត ពួកគេគ្រាន់តែធ្វើតាមមិនពេញចិត្តនោះទៅ គឺត្រឹមតែដឹង(ប្រាប់ខ្លួនឯងថាត្រឹមតែចិត្តកើតឡើង)។ បើមិនដោះស្រាយតាមផ្លូវបញ្ញាទេ គេគ្មានការរីកចម្រើនខាងសីលធម៌ និងការផ្តោតអារម្មណ៍ដោយបញ្ញាទេ ។ ហេតុនេះការសមាធិរបស់គេគឺដូចជាបុរសម្នាក់កំពុងអង្គុយលើសំបុកស្រមោចតែប៉ុណ្ណោះ ! គាត់មិនអាចធ្វើអ្វីបានទេស្រមោចខាំគាត់ហើយគាត់លូនទៅគ្រប់ទីកន្លែងគាត់មានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់និងវង្វេងស្មារតី គាត់មិនអាចបំបាត់ភាពអន្ទះអន្ទែងរបស់គាត់បានទេ គ្រោះថ្នាក់ដូច្នេះគាត់គ្រាន់តែអង្គុយនៅទីនោះឲ្យរងទុក្ខវេទនាតែប៉ុណ្ណោះ ! ។
នៅពេលចិត្តល្ងង់ខ្លៅលេចឡើង វាគ្មានអ្វីក្រៅពីភាពងងឹតទេ មួរម៉ៅច្របូកច្របល់ គ្មានការតាំងចិត្តច្បាស់លាស់ ចង់នេះចង់នោះ បានត្រឹមតែអង្គុយចង់ ! ទីបំផុតចាញ់បោកកិលេស វាប្រើឲ្យក្រោកដើរចេញធ្វើព្រងើយ ។ នៅពេលបញ្ញានិងការកំណត់ដឹង(សតិ)កើតឡើង ចិត្តត្រូវបានបំភ្លឺ ពេលនោះភាពល្ងង់ខ្លៅ(មោហៈ)ក៏រលត់ទៅ ។ ហេតុនេះពេលអង្គុយសមាធិ បើចិត្តរាយមាយខ្លាំង បើចុករោយស្រពន់ខ្លាំង គេត្រូវពិចារណាឲ្យកើតការតាំងចិត្ត ដូចជានឹកគិតពីគុណព្រះពុទ្ធ គិតពីធម៌នានា ឬតិះដៀលខ្លួនឯងខ្លះទើបចិត្តព្រមស្ងប់ ។