មនុស្សគឺជាផ្នែកមួយនៃធម្មជាតិដែលត្រូវបានកំណត់ដោយពេលវេលានិងអំពើដែលខ្លួនបានធ្វើ ។ ភាពវង្វេងដោយអវិជ្ជានាំឲ្យជាប់ពន្ធនាគារធម្មជាតិ ដែលវាត្រូវបានរឹតបន្តឹងដោយចំណង់តណ្ហាខ្លួនឯង ព្រោះតែការលង់ស្រឡាញ់ជាប់ចិត្តជាមួយអ្វីដែលមាននៅក្នុងលោក ។ ភារៈកិច្ចរបស់ខ្លួនគឺត្រូវព្យាយាមចាកចេញពីពន្ធនាគារធម្មជាតិនេះ ដោយការពង្រីកទំហំឧបេក្ខាចិត្តឲ្យបានធំទូលំទូលាយមិនរង្គើរញាប់ញ័រតាមផ្លូវភ្នែក ត្រចៀក ច្រមុះ អណ្តាត កាយចិត្ត ដើម្បីព្រលែងចោលភាពទាក់ទាញទាំងអស់របស់ធម្មជាតិរួចហើយចាប់ផ្តើមកំណត់ច្រកចេញរបស់ខ្លួនឲ្យបានត្រឹមត្រូវ នោះគឺមាគា៌នៃព្រះនិព្វានដែលហៅថា មគ្គមានអង្គ៨នេះឯង ! ។