មនុស្សខ្លាចមានទុក្ខនាំគ្នារត់រកសុខដោយអំណាចតណ្ហាទើបចេះតែខុសផ្លូវពិតរបស់សេចក្តីសុខ។ម្នាក់ៗខំប្រឹងដើម្បីបានដល់កំពូលសុខ អត់ដឹងថាសុខពិតប្រាកដនៅខាងក្រោមឯណេះសោះ ដែលតាមពិតស្មៅខ្ពស់ជាងកំពូលភ្នំ ។ ពិបាកយល់ដែរត្រង់ដែលថាចិត្តមិនមានទុក្ខគឺជាសុខ ប៉ុន្តែហេតុអីមិនគិតថាចិត្តកើតទុក្ខព្រោះតែគិត ម្តេចមិនគិតឲ្យកើតសុខមកវិញទៅ ? អ្វីៗក្នុងលោកខ្វះបញ្ញានិងមេត្តាពិតជាមិនបានពិតមែន។