ជីវិតយើងប្រឹងរស់ សុទ្ធតែយល់ថាជីវិតខ្លួនមានតម្លៃលើសអ្វីទាំងអស់។ តម្លៃយើងនៅពេលខឹង គឺមិនត្រូវខឹង តម្លៃយើងពេលចេះគឺប្រៀបដូចមិនចេះ ពេលមានប្រៀបដូចមិនមាន ពេលក្រប្រៀបដូចមិនក្រ។ ចុងក្រោយតម្លៃនៃការចាប់ផ្ដើមគឺស្មើនឹងលោកិយ ហើយតម្លៃរបស់លោកិយគឺតម្លៃខ្លួនឯង។ យើងជាអ្នកបង្កើតលោកិយ ដូច្នេះខ្លួនឯងជាអ្វីដែលលោកិយត្រូវការបំផុត។